De zitverjaardag

Iedereen kent het fenomeen: de zitverjaardag. Dat typisch Nederlandse verschijnsel waar alle in een huis aanwezige stoelen in een woonkamer geplaatst worden in een soort grote cirkel, waarop opa’s en oma’s taart eten en koffie drinken. Als late binnenkomer kom je naast iemand te zitten die je niet bijzonder goed kent, maar van wie je wel weet dat hij ergens op de Amsterdamse Zuidas iets doet bij een groot advocatenkantoor voor een leuk uurloon. En dat hij daar graag over vertelt.

Na een halfuurtje anekdotes over bonussen, vrijdagmiddagborrels en leasebakken krijg je de vraag der zitverjaardagsvragen op je afgevuurd: ‘Maar wat doe jij eigenlijk?’ Tja. Niet iets op de Zuidas. En ik ga met de trein naar m’n werk op de universiteit. En de traineegroep is leuk, maar een regelmatige vrijdagmiddagborrel is nog meer wens dan realiteit. Gelukkig heeft de TU Delft een aantal projecten en ontwerpen in petto waar ik mee te maken heb, die het lekker doen op verjaardagen. Die een behoorlijke coolheidsfactor hebben. Die de gemiddelde verjaardagsgesprekspartner de wenkbrauwen doen fronsen. Die hem doen vergeten wat hij verder nog wilde vertellen.

Iedereen kent de Nuna, of het TUD Racing team. De volgende projecten zijn minder bekend, maar doen het daardoor misschien nog wel beter op die beruchte verjaardagen. Dus, mocht je op de TU werken, probeer het ook eens: geef op de volgende zitverjaardag die persoon naast je een stevige hand, en steek van wal.

Zelfhelend beton
De naam alleen al is fascinerend. Beton, het meest dode wat er is, dat zichzelf heelt. Om precies te zijn: bacteriën die aan de slag gaan om scheuren in beton te repareren. Deze bacteriën worden door onderzoekers van de faculteit Civiele Techniek in korrels die tevens voeding bevatten gestopt. Die korrels worden weer in het beton verspreid. Als er later een scheur in het beton komt en er komt water op de korrel, wordt de bacterie ‘geactiveerd’ en gaat hij de voeding uit de korrel omzetten in kalksteen. En voilá, de scheur is opgevuld. Wegwerkers kunnen in hun bed blijven liggen. Bacteriën doen het werk.

Waterzoekende drones
Voor veel boeren is kennis van water cruciaal. En dan met name hoe ze aan water komen, ook als dat even niet uit de lucht valt. Dat water kun je uit een put halen, maar dan moet je wel weten of daar nog nieuw grondwater instroomt. Om die stromen in kaart te brengen was al een systeem ontwikkeld, maar dat kon alleen lopend bediend worden; auto’s of andere rijdende oplossingen verstoorden het signaal. Een groep studenten van de faculteit Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek ontwikkelde daarop een drone om het systeem in te verwerken. Deze drone kan grote gebieden rondvliegen en ondertussen het grondwater in kaart brengen. Handig bij de volgende put.

Overstromingen sturen
Een tekort aan water is lastig, een teveel aan water kan ook behoorlijke problemen meebrengen, bijvoorbeeld als rivieren overstromen. Juist in ontwikkelingslanden wonen mensen vaak vlak langs de rivier, vanwege de vruchtbare grond en handelsmogelijkheden. Grote steden kunnen in het geval van overstroming dan enorme schade oplopen. Om die overstromingen te slim af te zijn, is de eWaterCycle ontwikkeld door onderzoekers van de TU Delft en Universiteit Utrecht: door watersensoren kan op precies het juiste moment een dijk doorgebroken worden, waardoor een gebied buiten de stad overstroomt, en de schade minimaal is. Dat proces heeft de potentie uit te groeien tot bioscoophit, afgaande op het filmpje hieronder.

Projecten die niet alleen een behoorlijke coolheidsfactor hebben, maar ook de wereld een stukje beter maken; ik kan tegenwoordig met een gerust hart naar verjaardagen toe.